mona toetjes

Op mijn 17e  zakte ik met een vriendin en volgepakte rugzakken af naar de Belgische Ardennen. We gingen wandelen, kamperen en wel zien waar we uitkwamen. Zoals echte de bergwandelaars van toen hadden wij ook poncho’s mee voor regenachtige dagen. En die regenachtige dagen kwamen. Met de broek opgestroopt tot in de lies liepen we langs de weg onder onze poncho’s. Een groepje fietsers kwam voorbij. Wij lachten, je zou maar door de regen zo’n heuvel op moeten fietsen, zij liever dan wij. Even verderop vonden we een schuur om te schuilen. De fietsers hadden hetzelfde idee.

Het bleek dat de fietsers ons harder uitlachten dan wij hen; door de regen de berg oplopen bleek hilarisch, zeker gezien onze outfit. We werden dan ook begroet met: daar zijn die mona toetjes van net!

Eenmaal uit onze dessertkleding gestroopt bleek ons publiek uit mijn nichten te bestaan die ik al jaren niet had gezien.