Ik weet nog van vroeger dat we, na een dag wandelen, een mooi plekje gevonden hadden om de tentjes op te zetten. Er was een vlak stukje alpenweide, net groot genoeg voor twee trekkerstentjes en geflankeerd door een enorm rotsblok dat slordig in de wei lag. Toen beide tentjes half stonden, (binnentent uitgespreid, paar haringen, paar stokken, zakjes met tentstukken erom heen) hoorden we een kabaal. Vanaf de bergheling kwam een kudde op hol geslagen koeien naar beneden suizen. En wij, met ons half opgebouwde kamp, stonden in hun route! Mijn ouders hebben ons drieën op het grote rotsblok gezet en zijn roepend en wild zwaaiend voor de tenten gaan staan. De kudde kwam recht op hen af, briesend en stampend. Vlak voor mijn ouders week de kudde uiteen en passeerde ons plekje zonder schade of letsel te veroorzaken. Achter de kudde aan rende een herderinnetje naar beneden, ook wild zwaaiend en roepend, het lukte haar niet de kudde in te halen, laat staan te kalmeren.
verlaten zonder de beesten je rug toe te keren.
Toen mijn ouders meer dan 30 jaar geleden die op hol geslagen kudde trotseerden waren er nog niet van dit soort folders. Gelukkig hebben ze in die stressvolle situatie precies het juiste gedaan. Toch geloof ik niet dat ze dachten dat ze sterker waren dan de koeien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Dank voor je reactie, deze zal zsm op de site staan!
Met vriendelijke groet,
Buitenbok