kijkje in de berg

Hoewel ik mezelf beloofd had nooit meer aan speleologie te doen ben ik toch weer in een berg beland. Dit keer nog dieper en verder de berg in. Ik werd in een stofjas gehesen en kreeg een flinke helm op mijn hoofd om vervolgens plaats te nemen in een ieniemienie wagonnetje van een enorm lange trein. De bestuurder deed met flink veel lawaai de tralies dicht en op slot. Ik kon geen kant meer op. Ook in het wagonnetje kon ik geen kant meer op; ik zat schouder aan schouder met mijn buurman en onze knieën waren vervlochten met de knieën van onze twee overburen. Adem in, adem uit dacht ik heel hard en heel sereen in mijzelf. Kalm blijven!
Piepend en stotend kwam het treintje in beweging en voer ons met een flinke snelheid de berg in, dieper en dieper, zo'n anderhalve kilometer. Een oude mijn. Door me heel hard te concentreren en de herrie en krapte van de tunnel uit te zetten lukte het me om af en toe te lachen naar mijn mede passagiers.
Toen eenmaal de tralies werden verwijderd en ik uit mocht stappen probeerde ik de schoonheid van de omgeving te zien. En die was er wel degelijk. De weg gehakte of geblazen rotsen lieten een mooi patroon in de rotswanden zien. De stilte en de rust was bijzonder aangenaam; de temperatuur constant, geen schommelingen.
Het is erg interessant om eens een mijn van binnen te zien en er het een en ander over te horen. Hoeveel mensen er werkten en in wat voor lange diensten. Hoe lang men over een stukje tunnel deed toen er nog geen machines waren en er nog niet gesprongen werd. Ik moest vooral aan al die mannen denken die daar dag en nacht aan het werk waren, hoe eng en claustrofobisch dat geweest moet zijn. Daar binnen gaat het leven buiten totaal aan je voorbij, geen besef van tijd of klimaat.
Nog een keer moest ik me focussen op iets fijns en mijn adem inhouden; ik moest weer in de trein om de mijn uit te komen. Alsof je met z'n allen afgevoerd wordt, er is geen ontkomen aan, iedereen moet die ieniemienie trein in en de tralies worden resoluut afgesloten!

lucht onder de voeten

Vorig jaar hebben de jongens leren abseilen, helemaal alleen langs de rots naar beneden. Ik bovenaan de rots om ze in te hangen, in een achtje en een prusik, en P beneden om ze te helpen met uitbinden. We kozen rotsen waarbij we ze de hele weg naar beneden konden zien en zij ons konden horen. Dat ging geweldig goed.
In de zomervakantie die er op volgde kwamen we bij een enorme rots met geweldige overhang: de perfecte abseil plek. Om de route te verkennen zou P als eerste gaan, dan wisten we wat we de jongens mee moesten geven aan tips. Ter hoogte van de overhang kwam P vast te zitten; prusik in de acht. Daar hing hij, in de brandende zon, bungelend onder een rots. Na veel wrikken en optrekken, met behulp van een hulp touwtje dat hij omhoog had gehesen, was hij na een half uur los en kon verder naar beneden komen. Door de schrik werd op dat moment besloten dat de kinderen hier niet mochten abseilen, eigenlijk vooral omdat onze kennis van (jezelf) redden nog niet genoeg was.
Afgelopen zomer zijn we in de herhaling gegaan: zelfde rots, zelfde overhang. Gesterkt door onze kennis en inmiddels meer ervaring mochten de kinderen naar beneden. Stapje voor stapje en zenuwachtig over het randje balancerend kwamen ze naar beneden, de eerste keer was het echt spannend. Maar na drie keer kwamen ze als volleerde berggeiten naar beneden suizen en genoten ze van de lucht onder hun voeten.

examen adventure klimmen

thuis oefenen

Nadat ik was bijgekomen van het eerste cursusweekend avontuurlijk klimmen en vooral vallen besloot ik toch door te gaan voor mijn examen; mede dankzij het perfecte oefenweekend in Yvoir. Hoewel mijn enkel nog niet genezen was, was het mijn eer te na het tweede cursusweekend over te slaan. Het idee dat P dan wel zijn papiertje zou hebben en ik niet stak toch een beetje.
Eind september was het dan zo ver; op weg naar de Ith in Duitsland. Het was redelijk droog geweest de week ervoor dus dat was gunstig omdat rotsen na veel regen losser kunnen zitten dan na een droge periode. De twee ochtenden werden besteed aan theorie en de middagen aan zelf klimmen en/of examen. Het klimmen leek bij mij nergens naar, ik werd weer zo bang dat ik zelfs een route af heb moeten breken. Wat op zich dan weer een goede oefening is want je moet laten zien dat je dat ook onder de knie hebt.

Gelukkig was er vanuit de examinatoren veel begrip voor deze angst. Ze hadden allemaal het rapport gelezen over mijn val in juli en drukten me op het hart de angst serieus te nemen en vooral tijd te geven. De meeste bergsporters kennen ongevallen en het duurt nou eenmaal een tijdje voor die uit je systeem zijn. Dat was een opsteker, zeker uit de mond van zulke stoere mannen! Het examen begon die zondag middag veel later dan gepland en de juiste rots liet zich ook moeilijk vinden. Maar uiteindelijk konden we beginnen met klimmen, standplaatsen bouwen, elkaar redden etc. Bovenop de rots, in het zwakke herfstzonnetje en met uitzicht over de omgeving kregen mijn klimpartner en ik de verlossende handdruk: gefeliciteerd!


klimgebied Ith, luieklimmer.nl

oefenen in Yvoir

Voor de cursus adventure klimmen moesten we deze zomer vooral veel zelf oefenen. De basis is in het eerste cursusweekend uitgelegd en nu moesten we zelf aan de slag om daarna in een tweede cursusweekend wat bij te spijkeren en examen te doen.
Wij besloten naar Yvoir, België te gaan. Het bleek het meest perfecte klimweekend van het jaar te worden. Het was snoeiheet dus we begonnen vroeg om vervolgens tegen drieën oververhit en voldaan in de Maas te duiken.
Het gebied van Yvoir lijkt klein maar biedt volop mogelijkheden. Het is een aparte plek zo langs het spoor maar het uitzicht over de Maas en Yvoir is geweldig mooi. Daarbij zijn de rotsen perfect voor het oefenen van adventure klimmen. Er zijn talloze spleten, rissen, nissen en punten om je uit te leven met nuts en friends maar ook met bandschlinges: hoe creatiever hoe leuker. Overal op de rots lagen salamanders te zonnen en je moest oppassen niet in zo'n beestje te grijpen als je je hand in een gat stak. We hebben flink ons hart op kunnen halen wat klimmen en oefenen betreft. Het is geweldig leuk om de theorie echt in de praktijk toe te passen.
Het rare van adventure klimmen is ook dat het ergens minder eng lijkt dan gewoon voorklimmen. Bij voorklimmen kan het zijn dat de volgende haak ver weg zit. Dit kan bij adventure klimmen niet: je legt gewoon de volgende haak waar je 'm hebben wilt. Het enige lastige is dan als je geen plekje kunt vinden voor je zekerpunt en je toch verder moet klimmen. Maar toch, tussen de oren voelt het anders.



rotsen van Yvoir, luieklimmer.nl

alles een keer proberen?

Vroeger was mijn motto dat je alles een keer geprobeerd moet hebben in je leven. Daar ben ik het nu niet meer helemaal mee eens. Zou dat met leeftijd te maken hebben? Er zijn dingen die ik gewoon niet ga doen. Bungeejumping bijvoorbeeld. Hoewel, als ik op een prachtige locatie zou zijn en iemand biedt het me aan... Nee, ik zou het niet doen.
Ik ben redelijk claustrofobisch en ik heb mezelf beloofd de grenzen hiervan niet meer op te zoeken. Jaren geleden heb ik een proefduik gemaakt tussen de dolfijnen in Eilat. Ik ben blij met die ervaring maar nog steeds zit ik adem happend voor de tv als er een onderwater scene in een film zit. Het is gewoon niets voor mij. Daarbij ben ik ook blij dat het, financieel gezien, niet mijn hobby is geworden.
Eveneens heb ik mijn grens al eens opgezocht tijdens een uitstapje in de rots: speleologie. Bij de gedachte eraan moet ik weer even diep ademhalen. Toch ben ik blij dat ik ook dit een keer gedaan heb. De serene rust in zo'n grot is wel heel bijzonder. Natuurlijk was de batterij van mijn hoofdlampje halverwege de tocht leeg. Ik werd toen in een 'zaal' neergezet terwijl de rest van de groep nog wat 'geboortekanalen' ging verkennen, iets wat ik echt niet wilde. Daar zat ik dan in het stik donker, geen idee waar ik was of waar de uitgang was en de stemmen van andere mensen ver weg in de grot. Tranen biggelden over mijn wangen. Verhalen over het onderlopen van de grot en gedachten aan aardschokken hielpen ook niet echt.
Soms is het fijn van alles een keer te proberen maar sommige grenzen hoef ik niet meer te verleggen; het is wel goed zo.

willekeurige foto van internet