Ik ben redelijk claustrofobisch en ik heb mezelf beloofd de grenzen hiervan niet meer op te zoeken. Jaren geleden heb ik een proefduik gemaakt tussen de dolfijnen in Eilat. Ik ben blij met die ervaring maar nog steeds zit ik adem happend voor de tv als er een onderwater scene in een film zit. Het is gewoon niets voor mij. Daarbij ben ik ook blij dat het, financieel gezien, niet mijn hobby is geworden.
Eveneens heb ik mijn grens al eens opgezocht tijdens een uitstapje in de rots: speleologie. Bij de gedachte eraan moet ik weer even diep ademhalen. Toch ben ik blij dat ik ook dit een keer gedaan heb. De serene rust in zo'n grot is wel heel bijzonder. Natuurlijk was de batterij van mijn hoofdlampje halverwege de tocht leeg. Ik werd toen in een 'zaal' neergezet terwijl de rest van de groep nog wat 'geboortekanalen' ging verkennen, iets wat ik echt niet wilde. Daar zat ik dan in het stik donker, geen idee waar ik was of waar de uitgang was en de stemmen van andere mensen ver weg in de grot. Tranen biggelden over mijn wangen. Verhalen over het onderlopen van de grot en gedachten aan aardschokken hielpen ook niet echt.
Soms is het fijn van alles een keer te proberen maar sommige grenzen hoef ik niet meer te verleggen; het is wel goed zo.
willekeurige foto van internet |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Dank voor je reactie, deze zal zsm op de site staan!
Met vriendelijke groet,
Buitenbok