de vijf minuten van P

P kent de Holterberg als zijn broekzak. Lange tijd zwierf hij iedere avond uren over de hei om lekker buiten te zijn, na te denken en aan zijn conditie te werken. In die periode heeft hij alle paden, sluiproutes en weggetjes wel gehad. Dat was voor mijn tijd.

Als we er nu samen op uit gaan is hij meestal, of beter gezegd altijd, degene die de route kiest. Ik vind het prima want ik zou continu op een kaart moeten kijken. Van te voren spreken we af hoe lang we ongeveer willen lopen en of we een rustige of pittige wandeling willen. De rustige wandelingen van een uur of anderhalf zijn geen probleem.
Als we voor een lange en pittige variant gaan zijn de eerste 3 uur ook geen probleem. Daarna komen we meestal op een punt waarop P vraagt: wil je de lange of de minder lange route terug? Afhankelijk van de staat van de benen kiezen we een optie. Maar die terugweg blijkt toch vaak anders dan P het in zijn hoofd heeft. De afslag die hij verwacht blijft uit, het pad leidt ergens anders heen, er staat ineens een bankje dat hij niet herkent of we komen een doorgaande weg tegen die er niet hoort te liggen. Op de nieuwe ijkpunten kan P zich meestal wel oriënteren, of hij doet heel goed alsof om mij gerust te stellen.

na de vijf minuutjes...

En dan komt onherroepelijk het moment waarop P zegt: 'vanaf nu is het nog maar 5 minuutjes'. Meestal lopen we dan nog wel een half uur of uur voordat we er echt zijn. Die vijf minuten kloppen zeker maar daarna komen er nog vijf en nog eens vijf en nog een keer vijf.
Laatst wilden we een stuk afsnijden zodat de laatste vijf minuten eerder zouden komen. We zwoegden door de kniehoge struiken, door bosbessen, over takken en bomen, door de bramen en hei op zoek naar een pad dat hier zeker ergens moest liggen. Op de vraag: 'gaat het nog?' was mijn antwoord: 'maakt 't uit?'. Ik heb als klein kind al geleerd dat het geen zin heeft om op een pol gras te gaan zitten en te zeggen dat je niet meer verder loopt.
Gelukkig P brengt ons altijd weer terug naar het beginpunt en na zijn opmerking over de vijf minuutjes houd ik me tegenwoordig wijselijk stil en denk: 'eerst zien, dan geloven'.