kou en kleine prut

Het is half mei en nog steeds begin van het klimseizoen. Afgelopen zondag was het gelukkig lekker weer, nee ik moet het anders formuleren: het was droog. Het voorjaar zit gewoon niet mee qua weer dus wij zijn al blij als het droog is. Met 13 graden op de thermometer is er nauwelijks sprake van een lekkere lente dag. Maar ja, het was dus droog en dus reden we naar Ibbenbüren.

Het was de eerste keer aan de Osnabrückerwand nadat ik hier vakkundig mijn arm uit de kom draaide in augustus vorig jaar. Ik hoopte dan ook een beetje op afsluiting. Afsluiting van de angst die er sindsdien in mijn lijf zit als ik klim. Het cirkeltje weer rond, zoiets.

Hoewel de rots de dag ervoor opgeschoond was door de alpenclub lag er een waas van kleine prut over de wand. Zand, blaadjes, steentjes, korstmos, etc. Dit maakte dat onze klimschoenen (voor het gevoel in ieder geval) geen grip hadden. Waar je normaal in de rotsen vooral met je benen klimt werden zondag juist onze armen aangesproken.

Het leuke van klimmen is dat een route iedere keer een andere beleving kan oproepen afhankelijk van het weer, je eigen conditie, troep op de rots, noem maar op. Een makkelijke route kan ineens een stuk moeilijker zijn; ik heb zondag dan ook heel wat krachttermen uit P's mond gehoord waarvan ik niet wist dat hij ze kende.

Ondanks de kou, de afwezigheid van zon en de relatief gladde rots hebben we lekker geklommen. Ik ben de dag begonnen met voorklimmen en dat ging lekker. Het oefenen met standplaatsen bouwen gaat prima en doordat de routes enkele touwlengtes zijn worden we nog ook eens experts in abseilen.

De route van 'mijn arm' kon ik nog niet klimmen, te moeilijk en te glad. Geen idee of er dus iets afgesloten kon of kan worden. Het zit waarschijnlijk allemaal tussen de oren, mijn oren. Mijn arm wil (meestal wel), mijn geest ook alleen is het lef nog even wandelen...