vrijdag 17 augustus 2012

eten uit het vuur: pizza calzone

Verkondigde ik eerder nog dat je overal in Frankrijk broodmix kan kopen: niet dus. Niet in het dorp waar wij waren. Het was mijn eer te na om het dan maar over te laten gaan en dus heb ik deeg zelf gemaakt. Ik had iedereen verteld dat ik iets uit het vuur zou maken maar dat het wel een experiment was... Nieuwsgierig werd er naar de, in alufolie verpakte, pakketjes gekeken die het vuur in gingen. Of eigenlijk moeten ze op de hete as gelegd worden. Ik had ergens gelezen dat het met een kwartier a twintig minuutjes klaar zou zijn, dat bleek bij ons iets langer.
Maar gelukkig werden de pizza's zo goed ontvangen dat ze twee dagen later zelfs in de herhaling zijn gegaan.
Hoewel bewerkelijk hebben we er een heerlijk recept voor uit het vuur bij!

Bereiding:
Pizzadeeg maken. Uit een pak of zelf samen stellen uit meel, gist, olijfolie, zout, persilade en een uur rijzen.
Voor de vulling alles wat je lekker vind. De eerste variant was met ui, olijf, prei, courgette en geraspte kaas.
De tweede variant was met tomaat, mozzarella, courgette, ui en ham.
Deeg in porties verdelen en per portie plat maken. Hoe je dat doet? Wees creatief.
De pizza met tomatenpuree besmeren en op de helft de vulling leggen. De rand natmaken met water en dichtvouwen.


Goed dichtmaken zodat de vulling er niet uit kan lopen. Bestrooien met wat meel zodat de alufolie er niet aan plakt.
Daarna goed verpakken in twee lagen alufolie, deze er niet te losjes omheen doen want dat is lastig met het keren.





Het vuur moet al minstens een uur goed gebrand hebben. Als de vlammen afnemen het vuur naar achteren schuiven en de pizza's op de hete as leggen.




Af en toe keren. Als de pizza aan alle kanten hard is (even kloppen) is hij klaar.





Pas op, heet!
Eet smakelijk!


donderdag 16 augustus 2012

mijn mes (3), the story continues

Naar aanleiding van een voorval tijdens een trainingsweekend bergreddingstechnieken besloot ik dat een mes een absolute must was voor aan mijn klimgordel. Ik had ervaren dat ik, ondanks allerlei technieken, wel eens op een punt zou kunnen komen waarop ik een touw door moet snijden. Dat klinkt meteen wel heel dramatisch, maar een knoop losmaken uit een touw waar een volwassen persoon in hangt is onmogelijk. Het touw geheel ontspannen kan te lang duren en kost veel energie. De knoop afsnijden en 50 cm touw opofferen in een noodsituatie lijkt mij een betere optie. We hebben het dus wel over noodsituaties.
Dat mijn verjaardag min of meer samenviel met de wens voor een nieuw mes kwam goed uit. Het mes stond dan ook bovenaan mijn verlanglijst. Hoewel mijn vader een beetje zenuwachtig werd van alle klimverhalen gecombineerd met messen en touwen doorsnijden, kreeg ik van hem een Opinel. Een 'mijn mes' dus, NO. 8 en met een gaatje om aan mijn gordel te bevestigen.
Het mes hangt er inmiddels en ik hoop hem nooit, maar dan ook nooit nodig te hebben!
Nou ja, misschien dan voor het schillen van een appeltje...


Waargebeurd verhaal over ongelukkige dagen op de Siula Grande waarbij een touw werd doorgesneden: Touching the void

'mijn mes' opinel.com