dicke bertha

Die Dicke Bertha. Ik hou van deze route, alleen al om de naam. Ze spreekt tot de verbeelding. Het is een geweldige route met grote uitstekende rotsblokken en op het oog prima te doen. Lastige passages maar genoeg grip, ondertussen een beetje flirten met de zwaartekracht. P beklom Bertha al op de eerste dag dat hij ooit in haar buurt kwam. Onder de indruk was ik. En hij ook.
Met de kinderen hebben we na het klimmen van andere routes vaak abgeseild van die Dicke Bertha. Om over de rand te komen is het even klungelen maar daarna hang je vrij. Een geweldige ervaring voor de, toen nog, beginnende abseilertjes.
Bertha heeft een 5+ achter haar naam staan. Dat is voor mij echt te hoog gegrepen. Maar toch, als ik onder Bertha sta dan weet ik zeker dat het me moet lukken; in ieder geval tot vlak onder de rand. Maar ik stagneer. Ik ben een keer tot bijna halverwege gekomen, toen waren mijn armen op. Klaar. Moe. Uitgeput. Af.
Afgelopen week stond ik weer onder die Dicke. Ik wist dat het kon. Ik zag P omhoog gaan en ik schatte mijzelf in tot mooie daden. Op drie meter strandde ik echter hopeloos. Ik was bang. Het flirten met de zwaartekracht lukte niet, ik had meer het idee dat ik meteen te pletter zou storten. Mijn handen hadden grip, mijn linkerhand zelfs bijna bomvast in een spleet. Ik begreep de beweging, maakte deze zelfs in gedachten. Maar in werkelijkheid stond ik stil. En toen begon ik ineens te trillen en ik probeerde zonder piepstemmetje tegen P te zeggen dat ik naar beneden wilde. Frustratie alom. Waarom kon ik niet gewoon de beweging af maken en door klimmen zonder angst? Ik stond weer op de grond.
Nu droom ik dus van die Dicke Bertha. Ik wil haar zo graag klimmen. Natuurlijk om de schoonheid van de route maar nog meer om haar naam!

P en die Dicke

aso's

Het moet me van het hart, het zal geen verrassing zijn maar er bestaan echt aso's. Klim en kampeer aso's.  Zelfs een hele grote groep aso's. En wel te verstaan de Maas Sac'ers.
Op het bivak veld van Freyr mag je 's avonds vanaf zes uur je tent opzetten als je 's ochtends om tien uur maar weer weg bent. Het is een redelijk groot veld en je mag er vuurtje stoken. Op twee minuten lopen is een wc en stromend water. Het is een plek waar, zeker op zaterdagavond, veel klimmers komen om te overnachten. Er slapen veel groepen; studenten, jeugdkampen en cursusisten. En er zijn ook altijd wel stelletjes of einzelgängers die er hun tentje opzetten of bivakzak uitrollen.
Wij slapen daar dus ook af en toe. Zo ook april dit jaar. We waren op zaterdagavond als eerste op het veld, keuze te over dus. We hebben ons tentje helemaal achterin opgezet, het mooiste plekje met uitzicht vanaf de rots op de Maas die ver beneden door het landschap slingert. Na een uurtje relaxen en van het uitzicht genieten zijn we een hapje gaan eten.
Toen we twee uur later terug kwamen op het bivak veld was het er lekker druk. Veel groepen die tentenkampen hadden gevormd, het zag er gezellig uit. We dachten nog: wat heerlijk dat wij al een mooi en rustig plekje hebben! We liepen door naar het achterste deel.
Nog nooit in mijn 38,5 jarige kampeer carrière heb ik zoiets meegemaakt. Ons tentje was helemaal klem gezet. Op nog geen halve meter stonden twee tenten met de achterkant tegen de onze. Daaromheen nog een stuk of acht tentjes en twee kringetjes met studenten die zaten te eten, drinken en kletsen. Verbouwereerd zochten we naar onze tent. Patrick liep nog netjes om, ik was zo verbijsterd dat ik door de kringetjes gestampt ben. Wat me nog het kwaadst maakte is dat al die studenten schaapachtig opkeken en geen reactie gaven. Niemand die opstond om even uit te leggen over het hoe en waarom van deze actie.
We hebben onze spullen gepakt en zijn 20 meter verderop gaan staan, op een riante plek waar makkelijk 15 tentjes konden staan; daar waar zij hadden moeten staan! Toen we terug kwamen om onze tent op te pakken vroeg een student aan Patrick of hij mee kon helpen met het verplaatsen van de tent. Mijn bloed kookte, mijn benen trilde van woede, ik had heel veel nare woorden willen roepen en ook wel nare dingen willen doen maar ergens in me riep een wanhopig stemmetje dat dat niets zou oplossen.
Ik heb altijd geleerd dat je afstand houdt van andere kampeerders, dat je elkaars ruimte respecteert en dat als je later komt de mooiste plekjes weg zijn. Volgens mij hoort dat bij de kampeer etiquette. Deze studenten hebben dat niet geleerd of hebben er schijt aan. Zij vormen natuurlijk het middelpunt van het universum en hebben hun eigen etiquette, die ze veel beter uitkomt.

nieuw seizoen, nieuw materiaal

Een nieuw klimseizoen staat voor de deur. Eigenlijk stond deze al veel langer voor de deur maar doordat het weer niet mee zat is alles vooruit geschoven. Des te meer tijd was er dus om het internet af te struinen, in winkels het materiaal door de vingers te laten glijden en knopen door te hakken. Dat laatste is eigenlijk geen goede uitdrukking in de klimsport... Maar desalniettemin heeft dat bij ons wel geresulteerd in de aanschaf van een set friends en een set hexentrics. Na de cursus van vorig jaar zijn we echt wel om: we willen meer klimmen met mobiele zekeringsapparaten. Na deze aankopen zijn we redelijk compleet en dus klaar voor het klimseizoen. Hoewel nog wat stram van de winter hebben we het materiaal vorig weekend uitgeprobeerd. Het was weer fijn om de rots af te tasten naar de juiste gaten en spleten voor een zekering en om dan te bepalen welke zekering en welke maat. En vervolgens de vraag: is dit stevig genoeg om in te vallen?
De set hexentrics hebben een mooie klank als ze aan mijn klimgordel hangen, het lijkt wel of ze samen een windharp vormen. Maar ja, dat is niet echt een oordeel met betrekking tot veiligheid en gebruiksgemak. Eigenlijk ben ik ook helemaal niet zo technisch; het materiaal is uitentreuren getest en her getest de afgelopen decennia. Ik vertrouw er (blind) op dat het goed is. De veiligheid zit 'm in de plaatsing. De veiligheid komt van de gebruiker. En dat ben ik.

Onze nieuwe friends (of vriendjes, zoals onze instructeur ze liefkozend noemde) zijn hetzelfde als de friends die we in onze cursus konden gebruiken. Dit was dus bekend. De nieuwe  hexentrics hebben als groot verschil staalkabeltjes i.p.v. de touwtjes van het cursus materiaal. Ik dacht dat dit een nadeel zou zijn met betrekking tot de buigzaamheid van de stalen kabeltjes. Maar dit viel mee, het voordeel is juist dat er geen dikke knoop in de weg zit.
Kortom, wij zijn blij. Blij met het nieuwe materiaal, blij met het nieuwe klimseizoen, blij met de plannen die we hebben en we zullen nog blijer zijn als onze klimdromen ooit uit mogen komen.
Blijheid alom!

wiki info over de hexentric auf Deutsch

hahnenkamm

En toen was het zo ver. We stonden bovenaan de Hahnenkamm.
Het eerste deel was meteen al afgesloten voor de gewone skiër. De voorbereidingen voor de Hahnenkammrennen een week later waren al in volle gang. Gelukkig lopen er meer pistes door elkaar en halverwege kwamen we weer bij het wedstrijdparcours uit. De hekken, om uit de bocht gevlogen wedstrijdskiërs op te vangen, waren voor een groot deel al opgebouwd. Hier mocht ik het parcours op. De piste medewerker raadde me aan het vooral nu te doen want de hekken zouden zo sluiten voor nieuwsgierigen. Dus daar stond ik ineens op een stuk piste waar een week later stoere mannen met 140 kilometer per uur overheen zouden stuiven. Het was bizar smal en de hekken stonden in drie rijen opgesteld. Ik had mezelf voorgenomen het parcours vaker te skiën en vooral in één keer te skiën. Die paar keer kon ik op mijn buik schrijven, voordat ik weer boven was zou het parcours al gesloten zijn en ik was te verwonderd om me heen aan het kijken om flink door te skiën. Waar de renners recht naar beneden zouden komen moest ik wel een aantal bochten maken. Sommige delen zijn echt steil, machtig mooi steil. En dan worden ze ook nog extra verhard met water en pistebullies aan staalkabels. Om de zoveel meter waren wel mensen aan het werk om alles klaar te maken voor de wedstrijd die pas over een week zou plaats vinden. Bij de finish werden de tribunes op de piste gebouwd maar helaas stond er niemand te juichen toen ik daar mijn Hahnenkamm afdaling beëindigde. 
Een week later op tv was er van de finishplaats niets meer te herkennen, zo veel mensen, zoveel tijdelijke gebouwtjes; het zag er allemaal anders uit. Maar een aantal delen van de piste herkende ik wel en mijn huisgenoten hebben meerdere keren moeten horen: daar heb ik ook geskied, daar heb ik ook geskied!!





 

toerist

Het doel was om me als een echte toerist bijna een week lang incognito over de pistes bewegen. Dat is gelukt!
Wat is het toch heerlijk om te skiën met de zekerheid dat er geen collega's kijken om je te beoordelen op je bochtjes en de hoek van je knie. Geweldig om niet achterstevoren half uit de lift te hangen om een collega in de gaten te houden als deze voor een groepje staat.
Zoals het hoort bij echte toeristen hebben we ons in de liftjes vergaapt aan het uitzicht en ons verwonderd over het gedrag van andere pistegebruikers. We hebben heerlijke tochten gemaakt zonder dat ik me, voor zover dat lukte, op hoefde te winden over mijn techniek en de perfecte schwung.
Het is best lastig om de werkmodus uit te zetten en gewoon te genieten. Ik hoor nog steeds de stem van mijn skischoolchef in mijn hoofd als ik ski: Nelli, tiefer in die Beine! Spritzig fahren! Du fährst wie meine Oma von achtzig!
Naast een paar dagen zon heeft het ook lekker veel gesneeuwd. Het is zo'n heerlijk gevoel om door de diepe sneeuw te glijden en de sneeuw te voelen opspatten tot voorbij je middel. En dat tussen pistes door waar niemand was, geen klasjes, geen gekke Hollanders; niemand!
Natuurlijk zijn we ook als echte toeristen van hut naar hut geskied voor warme chocomelk, kermknödel, goulashsuppe en apfelstrudel.

de perfecte dag

De laatste dag van onze toeristische skivakantie hebben we doorgebracht op mijn berg: de Kitzsteinhorn, Kaprun. Het was een dag van weerzien en heerlijk skiën. Op de piste hebben we Noes, oud collega en goede vriendin, getroffen. Toen we samen werkten waren we echte skimaatjes. Er zijn dagen met Noes die ik nooit zal vergeten zoals we toen door het bos, onder de skilift door, op de Maiskogel geskied hebben. Na het lesgeven zouden we één rondje doen. Dat werden er zeven en nog eentje omdat de liftman het grappig vond, wel een minuutje langer wilde blijven en ons na sluiting nog een keer omhoog liet gaan. Wat hebben we toen gehakt door de bugels en tussen de bomen door.
Nu troffen we elkaar dus op onze berg. De zon scheen, het was niet te koud en we hadden er zin in. Arme P die de hele dag al ons gekwaak heeft aan moeten horen. Wat was hij blij met de sleepliftjes waar hij ons galant voor liet om vervolgens met een wildvreemde heerlijk te zwijgen op de weg naar boven.
Het was bijna net als vroeger, zo samen skien, routes kiezen en vooral veel bijkletsen. Sommige dingen veranderen gelukkig niet. Hopelijk veranderen ze nooit! 

voorpret

De voorpret is begonnen. Naast dat voorpret gewoon erg leuk is maakt het ook dat de laatste werkweek voor de vakantie wat sneller en prettiger voorbij gaat. Nog 3 nachtjes slapen en we vertrekken naar Kirchberg. Na jarenlang les gegeven te hebben ga ik voor het eerst weer echt als toerist op skivakantie. Ik kan niet wachten.
Afgelopen weekend heb ik onze ski's nog even in de wax gezet. Morgen duik ik in de doos met mutsen en handschoenen en kijk ik of mijn 'schuheitzung' het nog doet. Ook beul ik me deze week nog even af in de sportschool om de kerst-stramheid er uit te bewegen. Want volgende week moeten we aan de bak.
Al jaren wil ik graag eens de Hahnenkamm skiën in de Kitzbuhler Alpen. Sinds 1931 worden daar skiwedstrijden gehouden. De skiërs storten zich met enorme snelheden zo'n 1700 meter het diepe in. Mijn doel is om deze Hahnenkamm aan het einde van de skiweek in een keer uit te skiën, zonder stop. Waarschijnlijk kom ik met doorgebrande bovenbenen beneden aan maar gelukkig is er, volgens de verslaggever Hans Knauss op het vlakke stuk ' a bisschl zeit' om van het uitzicht te genieten.


filmpje van Hans Knauss op de Hahnenkamm