op hol geslagen koeien, deel 2

Op het vorige stukje kwamen wat reacties, te mooi om ze niet in een apart blogje te melden. Allereerst een reactie van een anonieme lezer die zich het voorval van de op hol geslagen koeien van 30 jaar geleden als volgt herinnert:

Dat de koeien ons niet geraakt hebben da's helemaal waar, maar ik herinner 't me een beetje anders: Volgens mij ben ik breeduit gaan staan, niet wild zwaaiend, maar stil met een buitentent alsof de tent voor de aanstormende koeien een groot rotsblok was waar de kudde omheen moest. Het idee had ik van de Spaanse matadors die zelf stil staan en de stier het idee geven daar omheen te moeten.
Maar misschien maakt de herinnering me heldhaftiger dan het in werkelijkheid was.

Aangezien ik toen erg klein was en de anonieme lezer toen al volwassen was ben ik geneigd hem of haar te geloven en bij deze een rectificatie toe te passen. Gelukkig zijn de anonieme lezer en ik het er over eens dat herinneringen van dit soort voorvallen met de jaren mooier en mooier worden. Wie weet wat we er nog eens 30 jaar later over zullen schrijven...

Voortbordurend op onwillig vee kreeg ik ook onderstaande link toegestuurd; 'How not to photograph a wild bison'. Eigenlijk gaat het over onwillige toeschouwers, de bizon doet eigenlijk niets verkeerd. Hoe knotsgek moet je zijn om zo'n beest van nog geen paar meter afstand te willen fotograferen. Ergens in het filmpje kun je zien dat de bizon zijn kop rustig op en neer beweegt, een paar passen doet en dan in de aanval gaat. Precies volgens het boekje!

 how not to photograph a wild bison

direct naar you tube voor wild bison filmpje

op hol geslagen koeien

Vee in de bergen. Het hoort erbij. Sterker nog het bepaalt een deel van de entourage. De koeienbellen die je al van verre kunt horen; de geiten die op schijnbaar onmogelijke plekken grazen; de schapen die witte stipjes op een groene berghelling vormen. Het hoort er net zo bij als de eeuwige sneeuw, marmotten en bergbeekjes.
Ik weet nog van vroeger dat we, na een dag wandelen, een mooi plekje gevonden hadden om de tentjes op te zetten. Er was een vlak stukje alpenweide, net groot genoeg voor twee trekkerstentjes en geflankeerd door een enorm rotsblok dat slordig in de wei lag. Toen beide tentjes half stonden, (binnentent uitgespreid, paar haringen, paar stokken, zakjes met tentstukken erom heen) hoorden we een kabaal. Vanaf de bergheling kwam een kudde op hol geslagen koeien naar beneden suizen. En wij, met ons half opgebouwde kamp, stonden in hun route! Mijn ouders hebben ons drieën op het grote rotsblok gezet en zijn roepend en wild zwaaiend voor de tenten gaan staan. De kudde kwam recht op hen af, briesend en stampend. Vlak voor mijn ouders week de kudde uiteen en passeerde ons plekje zonder schade of letsel te veroorzaken. Achter de kudde aan rende een herderinnetje naar beneden, ook wild zwaaiend en roepend, het lukte haar niet de kudde in te halen, laat staan te kalmeren.

Ik zag laatst in Oostenrijk een folder, waarin de wenselijke omgang met weide runderen beschreven stond, met de naam "Ich bin stärker!" Geen idee of de titel op de koe of de mens slaat. Het is een informatieve folder waarin uitgelegd wordt wat te doen en wat voor kuddes er zijn: beschermende moederkoeien met kalveren, nieuwsgierige halfvolwassen koeien en kuddes die gemolken worden en daardoor bekend zijn met mensen. Voorbijgangers moeten bij de dieren uit de weg blijven, zeker als de dieren zich fixeren op jou, de wandelaar. Mensen moeten altijd rustig blijven en niet wegrennen maar mogelijk met een wandelstok dreigende bewegingen maken. Hard roepen kan agressief vee ook doen omkeren. Als je toch de benen wilt nemen dan moet je rustig de gevarenzone

verlaten zonder de beesten je rug toe te keren. 

Toen mijn ouders meer dan 30 jaar geleden die op hol geslagen kudde trotseerden waren er nog niet van dit soort folders. Gelukkig hebben ze in die stressvolle situatie precies het juiste gedaan. Toch geloof ik niet dat ze dachten dat ze sterker waren dan de koeien.

respektieredeinegrenzen.at