misschien wel het mooiste plekje: nu

Valpreveyre. De band tussen Valpreveyre en mij bestaat nog steeds. Toen ik 26 was wilde ik graag weer eens de alpen in, mijn vader wilde dat ook en zo belandden we weer in Valpreveyre. Alles was anders en toch hetzelfde. De rust, de idylle; het was er nog. Het gehucht was nog kleiner dan twintig jaar eerder maar er was nu wel een echte camping. Een heus toiletgebouw, receptie met vers brood en iets te eten. De camping lag iets verder stroomafwaarts ten opzichte van onze kampeeravonturen van vroeger.
Het leuke van de plek is dat je moet weten waar deze ligt, niet zomaar iedereen rijdt erheen. Vanaf Abries is het een erg smal slingerweggetje naar 1900 meter hoogte. Caravanbezitters vinden het weggetje niet leuk, dat bepaalt al een deel van het publiek dat er komt.
Mijn vader en ik vonden wederom een perfect plekje; beetje schaduw en een beetje zon en beschutting van bomen tegen de wind. Een paar meter voor de tent ontsprong een bronnetje die ons voorzag van drinkwater en 'koelkast'. Meerdere steenoventjes sierden de camping en er was hout genoeg in de omgeving.
Later moest ik voor mijn werk eens in de buurt zijn en ben ik weer naar deze plek gereden. Weer totaal anders en toch ook weer hetzelfde. Voorjaarslawines hadden het gehucht en de camping de laatste jaren meermalen overspoelt en deels weggevaagd. Het toiletgebouw en receptie waren er niet meer, hiervoor in de plaats stonden mobiele oplossingen.
Vorig jaar heb ik de mannen meegenomen naar Valpreveyre. Weer anders en weer een idylle. Lawines hebben wederom huisgehouden maar de camping eigenaar, le Maire de Valpreveyre, begint ieder jaar vol goede moed aan een nieuw kampeerseizoen. Er prijkt een nieuw, vast, toiletgebouw op een hoger terras. De camping ligt nog deels aan de beek maar ook op het terras erboven. De receptie is op de veilige oever herbouwd maar vers brood is er helaas niet meer te krijgen.
Nog steeds zijn de plekjes prachtig en prijken er overal steenoventjes. Gelukkig zijn er heel wat bomen blijven staan dus er is genoeg beschutting en privacy. Je kunt kiezen tussen een grotere beek en kleine stroompjes, kamperen tussen de bosjes of op het open veld en de douche is altijd heet. Vorig jaar kwamen wij er aan na een pittige meerdaagse tocht. Na het opzetten van de tent zijn de jongens in de beek verdwenen voor het bouwen van dammen en ben ik in de hangmat gekropen. Zo hebben we een aantal dagen geluierd, gespeeld, hout gezocht en vuurtjes gemaakt.
Met de komende vakantie voor de deur hebben de mannetjes alweer gevraagd naar deze plek, of we nog terug gaan en wel op hetzelfde plekje gaan staan! Wellicht gaat Valpreveyre ook tot het jeugdsentiment van de jongens behoren, dat zou geweldig zijn.
Er is zelfs een kleine kans dat we er dit jaar mijn vader tegen zullen komen....


Camping Valpreveyre

misschien wel het mooiste plekje: toen

Valpreveyre is voor mijn ouders, broer, zus en mij een soort van jeugdsentiment. De naam klinkt al zo lang ik me kan herinneren al kwam ik er pas rond mijn vijfde voor het eerst. Valpreveyre is een dorp in de Franse Alpen, maar dorp is eigenlijk een te groot woord. Gehucht is beter. Ik heb eigenlijk geen idee hoe we er vroeger beland zijn. Wel weet ik dat we er een tijd gekampeerd hebben langs een van de beken die door het gehucht stromen.
Er was toen nog geen camping. Langs de beek omhoog stonden een paar tenten van mensen die rust wilden. Wij wilden dat kennelijk ook. De auto bleef natuurlijk beneden staan en we klauterden omhoog op zoek naar een vlak stukje voor de tent. Deze vlakke stukken waren schaars, vandaar dat er lekker veel afstand was tussen kampeerplekken. Ik geloof dat ik me wel alleen op de wereld waande langs die, deels in het bos verscholen, beek. Alleen met mijn familie dan.
In de beek bouwden we bassins om in te zwemmen of badderen; het water was puur smeltwater en dus ijs- en ijskoud. Een toiletgebouw was er niet, het was immers geen camping, en daarvoor liepen we gewoon een eind de bosjes in.
In mijn herinnering zijn we een paar keer op deze idyllische plek geweest en ik laat die herinnering graag zo. Bij mijn ouders navragen of mijn herinneringen kloppen durf ik eigenlijk niet, straks komen zij met hele andere statistieken aan. Het was in ieder geval een bijzondere plek en bestaat vandaag de dag niet meer zoals toen. Dat maakt de herinnering misschien alleen maar mooier.

vakantietip: laat nooit de afwas staan

Toen wij als 'beginners' begonnen met het maken van meerdaagse trektochten in de bergen hadden wij nog een hoop te leren. Meer dan 30 jaar geleden dus, dat gezinnetje met paps, mams en drie kinderen waarvan ik er een was. Gelukkig kunnen we nu lachen om alles wat we proefondervindelijk hebben moeten leren, toen was het vaak een stuk minder leuk.
Zoals die ene keer. Na een lange wandeldag konden we eindelijk de rugzakken, met een gevoelsgewicht van lood, op de grond laten vallen en onze schoenen uittrekken; het zat er op voor die dag. Na lang doorlopen hadden we dan toch een kampeerplekje gevonden en konden we de tenten opzetten.
Het was al laat en mijn ouders maakten iets te eten klaar, twee pannen wisselend op dat ene pitje. De maaltijd ging er in als koek, zo moe en uitgehongerd waren we wel. Omdat het al zo laat was dachten mijn ouders 'we zetten de afwas wel in de week, morgen is er weer een dag'. Zo gezegd zo gedaan. De twee pannetjes werden in elkaar gezet, water erbij, sopje erbij, laplandmokken en bestek erbij en lekker naast de tent laten staan.
De volgende ochtend kropen we fris en vol goede moed uit de tent. We wilden thee zetten maar dan moest wel eerst de afwas afgemaakt worden. De pannetjes stonden netjes naast de tent, daar waar we ze gisteren hadden neergezet. Maar nu wel als één groot blok ijs. Het heeft heel wat brandstof gekost om  de boel te ontdooien en alle mokken en lepels uit het ijs te kunnen bikken.

avontuurlijk klimmen en vallen

Hoewel ik vorig jaar nog riep dat ik de AK-cursus niet zou doen ben ik toch voor de bijl gegaan en was afgelopen weekend de aftrap van deze cursus. AK staat voor Adventure Klimmen. Het idee daarbij is dat je klimt op een rots zonder haken en je dus zelf moet zorgen voor je zekerpunten. Die zekerpunten maak je met behulp van bandschlinges, nuts, friends, hexentrics en veel creativiteit. Als je alle extra materialen aan je klimgordel hangt ben je meteen een paar kilo zwaarder, maar het staat wel interessant.

friends, hexentrics, nuts, nuttefrutter, bandschlinge

Het toepassen van de speledingetjes is erg leuk. We stonden met 8 cursisten, schouder aan schouder, gaatjes, spleten en openingen te zoeken om de nuts en friends in te klemmen. Vervolgens stel je jezelf de vraag: durf ik hier aan te hangen of in te vallen?
Na de theorie komt natuurlijk de praktijk; het idee was je eigen route te klimmen en zoveel mogelijk materiaal te gebruiken. Het grappige is dat dit een hele andere klimervaring geeft. Eerder klom ik van haak naar haak maar nu struinen mijn ogen en vingers de rots af naar het perfecte plekje voor een zekerpunt. Als je denkt een plekje gevonden te hebben pak je het materiaal erbij en ga je proberen te klemmen, net zo lang tot je er op vertrouwt dat het goed vast zit. De opgave was om vervolgens in je zelf aangelegde zekerpunt te gaan hangen. Gelukkig was er een back up zekeraar dus echt vallen kon nog niet. Het is goed te merken dat er een verschil zit tussen het plaatsen van materiaal en er vervolgens in te gaan hangen. Leuk voor tussen de oren en een goede les.
Bij mijn tweede route aan het eind van de dag ging ik goed van start, ik had mooie plekken gevonden voor goede zekerpunten. Onder andere een stevige boomwortel en een mooi gat voor een friend. Bij een lastige passage besloot ik niet teveel tijd te besteden aan mijn beroemde 'gemuts' en via een kleine stap opzij deze passage over te slaan, het ging tenslotte om het oefenen met het materiaal. Mijn handen vonden een mooie spleet en mijn voet een goede opstap, ik trok mezelf op om een grote stap omhoog te kunnen maken. Voor ik het wist liet het rotsblok los. Ik klapte op mijn hak, tuimelde met het rotsblok omlaag, voelde het geweld over me heen komen en de touwen strak aan mijn gordel trekken. Toen hoorde ik ze beneden roepen: steen!! Ik drukte me tegen de rots en voelde de pijn in mijn beide voeten. Ik was niet veel meer dan een meter gevallen, mijn zekerpunt hield goed, maar de adrenaline schoot door mijn lijf. Ik heb ze beneden laten weten dat ik ok was maar met veel pijn. Mijn instructeur is naar boven gekomen en gelukkig konden we uit de route stappen en kon ik naar het pad strompelen/kruipen.
Dat was het einde van mijn AK weekend; niet veel geKlommen maar wel genoeg Adventure. P heeft de tweede cursusdag nog wel gedaan terwijl ik in de auto zat te lezen en dommelen. Een flink gekneusde hiel, blauwe plekken en een grote schaafwond was het resultaat. Na een weekje op krukken strompelen moet alles goed komen en kan ik in oktober verder met de cursus. Ik heb veel pech gehad maar vooral heel veel geluk dat het nog zo goed is afgelopen.

eten uit het vuur

Avontuurlijke maaltijden. Stiekem vind ik het zelf erg leuk om met vuur te spelen en te kijken of er iets eetbaars vanaf of uit kan komen. Gelukkig kan ik daar nu naar hartenlust aan toegeven onder het mom 'het is zo leuk voor de kinderen'. Voorwaarde is natuurlijk wel dat we op een plek zijn waar je vuur mag maken.
Uiteraard ontbreken bij ons de marshmallows niet. Een heerlijk, veel te zoet, en gezellig toetje. De jongste heeft er nog wel wat moeite mee de perfecte marshmallow te roosteren: de laatste keer belandde er een zachte op de mouw van zijn shirt.
Broodjes bakken doet het ook goed, tevens een goede oefening in geduld. Het is nog lekkerder om het aan de stok gebakken broodje te vullen met een worstje van de barbecue. Gelukkig kun je overal, zelfs in Frankrijk, broodmix krijgen zodat de voorbereiding makkelijk en snel is.
Vorig jaar hebben we de zwerverscake ontdekt; een bijzondere cake uit de as van het vuur.

Zwerverscake:
Hol een sinaasappel uit en vul deze tot iets over de helft met cakebeslag. Druk het dekseltje weer op de sinaasappel en wikkel het geheel volledig in alufolie. Leg de bollen 35 minuten in de hete as, wel af en toe keren en draaien. 

Het resultaat was één sinaasappel die leegliep en drie sinaasappels met heerlijke cake met sinaasappel smaak. Een avontuurlijk toetje.
Na wat zoeken heb ik voor komende vakantie al een nieuw recept gevonden dat me zeker de moeite waard lijkt om uit te proberen: Survivalflappen.
Wordt dus vervolgd! 

uit de oude doos: moed-kruit

Als wij vroeger moe waren tijdens een trektocht en eigenlijk door onze pootjes zakten ging mijn moeder op zoek naar moed-kruit. Een bijzonder kruit dat alleen in de bergen groeit. Ze plukte dan een takje en wreef de blaadjes tussen haar vingers zodat de geur vrij kwam. Wij snoven de heerlijke geur op en konden weer een stukje verder lopen. Met het takje in de hand, klaar om ingezet te worden, wist mijn moeder ons zo door de moeilijkste momenten te loodsen. Wij waren er van overtuigd dat we wel een hele bijzondere moeder hadden als zij moed-kruit kon vinden en wist hoe het werkte.
Later begonnen we de geur te herkennen en kwamen we er achter dat het speciale moed-kruit niets anders was dan thijm.
Nog steeds koester ik de geur van thijm als ik in de bergen ben; heerlijk als de wind deze geur meevoert. Ik kan het tijdens het wandelen niet laten om een takje tussen mijn vingers te wrijven en te genieten van de geur.

inlopen

Zaterdag vertrokken we aan het begin van de middag met ieder een rugzak op. Voor de jongens de eerste meters met een echte rugzak met echte kilo's. Alle spullen lagen op tafel en ze mochten kiezen wat ze graag wilden dragen: knuffel, iets lekkers, eigen hoofdlamp, broekspijpen, spelletje en de lunch voor onderweg. De matjes en zomerslaapzakjes had ik al onderin gestopt voor het volume. Beiden kwamen ze uit op 4 kilo en wilden graag meer dragen, een goed teken.
Het lopen ging goed. P heeft een GPS aangeschaft en daarop kan de oudste precies bijhouden hoe ver we gelopen hebben, hoe hard we gaan en wat er nog gaat komen. Informatie die het lopen voor hem, hopelijk, makkelijker maakt. Desondanks was het wel weer pittig, ze moesten echt wennen aan het wandelen met een rugzak met gewicht. Na heel wat opbeurende woorden, afleidingsmanoeuvres, water pauzes, mueslirepen en complimenten kwam na 12 kilometer eindelijk de camping in zicht.
Hier was het leed snel vergeten want we konden lekker in het gras liggen en hout zoeken voor het kampvuur. Grappig dat mannen, van welke leeftijd dan ook, het heerlijk vinden om woest te zwaaien met een bijl of er in ieder geval naar te kijken. Gelukkig komt dat het vuur alleen maar ten goede. Na het opzetten van de tent kwamen we er achter dat we een en ander vergeten waren; zo was er een matje te weinig meegekomen, het fototoestel bleek batterijloos en de kaas voor het ontbijt lag ook nog in de koelkast thuis. Gelukkig zijn we creatief.
Na een avondje vol luieren, pannenkoeken en mooi vuur brandden we 's ochtends de tent uit dankzij de zon. Na het ontbijt van hartkeks met alleen worst omdat de kaas er niet was hadden we in no time alles weer ingepakt en konden we weer op stap.
Deze tweede dag gaat duidelijk alles beter en lopen de jongens een stuk makkelijker. Zou het de stal zijn die ze ruiken of heeft het inlopen van gisteren nu al vruchten af geworpen? Hoe dan ook, ze liepen lekker door, vrolijk babbelend.
Om twaalf uur waren we alweer thuis. Wat heerlijk toch om op een plek te wonen waar je vanuit de voordeur direct in een vakantiegebied staat.
Thuis de balans opgemaakt met dingen die we nog moeten doen voor de vakantie met het echte wandelen en kamperen:
- een heupgordel aan de rugzak maken voor de jongste
- nóg nauwkeuriger tochtplanning zodat er geen verrassingen
  komen qua wandelen (afstand + tijd)
- schoenen van de oudste nakijken, is hij er alweer uitgegroeid?
- zorgen dat we niets essentieels vergeten!


camping twilhaar, Nijverdal