de wagen met alles, poker en James

In een minivakantie, toen ik een jaar of 14 was, hebben mijn vader en ik eens een trektocht van een paar dagen gemaakt in Duitsland. Omdat in Duitsland alles 'immer gerade aus und dann rechtsab' is werd het al snel een beetje saai. En daardoor dus ook een beetje zwaar.
Fantaserend over wat we allemaal wel niet zouden lusten kwam er een imaginaire wagen achter ons aan met de meest heerlijke snoeperijen, gerechten en luxe artikelen. Omdat deze wagen achter ons aan reed hadden we iemand nodig die het ons ook zou brengen en ons op onze wenken zou bedienen tijdens het wandelen. En daar was James, de butler. James is nooit meer weg gegaan, het bleek de meest trouwe butler die we ons konden wensen. Ook nu, ruim 20 jaar later, denk ik nog vaak aan James en zijn service. James komt altijd op het goede moment en brengt altijd de juiste dingen; precies wat je nodig hebt.
Omdat we tijdens het wandelen daar in Duitsland op een gegeven moment ook wel uit-ge-ik-zie-ik-zie-wat-jij-niet-ziet waren zijn we gaan pokeren. Natuurlijk is het niet handig om dat met echte dobbelstenen te doen als je loopt dus ook die werden gebracht door James.
Ik: Rommel rommel. Twee vijven en een drie. Mijn vader: twee vijven opzei, rommel rommel, een vijf! Ik: shit, mazzelaar.
Mijn vader: rommel rommel, drie tweeën! Ik: bluf. Mijn vader: verdorie, hoe wist je dat?
En zo gingen wij al rommelderommelend immer gerade aus met de trouwe James altijd in ons kielzog.

training bergreddingstechniek

Ter voorbereiding op de cursus Adventure Voorklimmen die we gaan volgen én omdat het gewoon goed is om te oefenen hebben we wederom de training Bergreddingstechnieken gevolgd. Deze training bestaat uit een avond knopen oefenen in de gymzaal en een dag buiten aan de rots van Ibbenbüren (Duitsland).

Rond de knopenavond in de gymzaal heb ik thuis de stof doorgenomen en zo heel wat stoelen en tafels ‘gered’ van allerlei dramatische scenario's. De knopen zaten er in ieder geval goed in. 

De volgende opgave was de juiste namen bij de technieken plaatsen; vorig jaar hebben de instructeurs zo lopen harrewarren met de namen dat het resultaat was dat ik wel weet wat ik moet doen maar steeds de verkeerde naam erbij geef.

Eenmaal bij de rots is alles anders; binnen regent het zelden, de meeste personen wegen toch wel iets meer dan een stoel of tafel, er is minder ruimte en je werkvlak is niet op aangename hoogte.

Mijn mooi geoefende constructie zat meteen al klem dankzij de rand van de rots waaronder mijn ‘slachtoffer’, gelukkig heel geduldig, hing. Ook toen haar benen gevoelloos werden bleef ze lachen en gezellig met de andere slachtoffers kletsen. Dat het in de praktijk allemaal niet zo soepel verloopt is maar goed ook, daar leer je meteen op anticiperen.

Iedere keer besef ik ook weer dat iemand naar boven takelen zulk zwaar werk is dat ik beter alle alarmnummers in mijn telefoon kan opslaan. P krijg ik nooit 30 meter omhoog getakeld. 

Gelukkig kan ik het touw wel fixeren en naar P afdalen voor morele steun of eerste hulp. Daarbij kan ik met mijn slachtoffer abseilen, dat is ook fijn om te weten. Het touw moet dan wel lang genoeg zijn...

Natuurlijk ben ik zelf ook slachtoffer geweest en heb een uur in de regen mogen hangen in afwachting van mijn redder. Ook dat is een goede oefening. Gered worden is geen kwestie van seconden en minuten maar van kwartieren en uren.

Eigenlijk is de conclusie van zo’n cursus altijd dat er maar

beter niets fout kan gaan als je echt onderweg bent.

www.oostwand.nl/trainingbergreddingstechniek

uit de oude doos: we zijn zo moe

Twee volwassenen en drie kinderen van, toen nog, 4, 7 en 10 jaar op pad in de bergen. Vader en moeder dragen het grootste deel van de bagage voor 5 personen. Ik als jongste droeg een klein rugzakje met daarin mijn kabouter, pepermuntjes en de tentharingen; want ik wilde wel iets voor het gemeengoed doen. Mijn broer en zus droegen aanzienlijk meer, zij hadden ook al echte rugzakken met zo'n, voor die tijd, hypermodern stalen frame. Mijn rugzakje had een lus in de nek zodat mijn ouders mee konden helpen bij het dragen. Of om me stiekem vast te houden als de afgrond te diep was. Uiteindelijk mocht ik een nieuwe rugzak omdat de oude bij de lus helemaal was uitgescheurd.

Maar goed, eenmaal op weg over de smalle bergpaadjes, langs bergbeekjes en bij het geluid van fluitende marmotten vonden wij het al snel genoeg. Als er een begon met piepen dan deden de anderen al snel mee: we waren zo moe en konden we nu eindelijk eens pauze houden? Mijn ouders motiveerden ons aan alle kanten en op allerlei manieren om toch nog een stukje door te lopen. Tot ze zelf toch ook wel moe waren en eindelijk besloten tot een pauze. Dan gooiden wij energiek onze rugzakken af en holden naar de beek om dammen te bouwen of renden naar grote rotsblokken en klommen omhoog om te fantaseren dat we echte bergbeklimmers waren. Mijn ouders, ondertussen, lagen voor pampus van het dragen van de bagage en het motiveren. Als zij waren uitgerust en besloten om weer verder te lopen begonnen wij al snel weer van voren af aan: ik ben zo moe...

kleintje p-pad

Inlopen, materiaal testen, tijd over, actief, slecht weer en iets leuks willen doen mondde uit in een weekendje Pieterpad. Vrijdag avond de auto neergezet in Nieuw-Sleen en vandaar de bus naar Rolde. Een ritje van nota bene 18 minuten die we in 2 dagen terug moesten lopen.
We wilden eindelijk eens echt bivakken. Die zakken hadden we al zo lang maar het was er nog niet van gekomen om er meer mee te doen dan in de tuin uittesten (met mooi weer). We kwamen er meteen achter dat je geen privacy hebt op een camping. De volgende les was dat het niet uitmaakt waar je voeten liggen maar dat je hoofd wel onder de tarp moet als het regent. Slapen onder de blote hemel is wel gaaf: 's nachts wakker worden en meteen de sterren zien is fantastisch!
De eerste wandel etappe ging naar Schoonloo, een geweldig mooie etappe door het stroomgebied van de Drentse A. Ondanks de voorspellingen voor slecht weer hebben we een heerlijke middag-pauze-met-dutje in de zon kunnen houden.
Dat we een Pieterpadboekje hadden van 13 jaar oud maakte op deze etappe nog niet zo heel veel uit. Na 18 kilometer konden we eindelijk de rugzakken neerzetten op camping De Dennen van Staatsbosbeheer; wat is dat een mooie plek. Ook hier hebben we heerlijk in de zon gelegen totdat deze echt achter de bomen verdween en we krakend op moesten staan om iets te eten te maken. De maaltijd werd 'gezellig' opgeleukt door een vrijgezellenfeestje, waarbij de organisatie had bedacht dat je op een stille camping wel een bbq kunt neerzetten voor 10 dronken kerels, die al boerend, vloekend en plassend een te gekke avond beleefden. Gelukkig vertrokken zij weer tegen de tijd dat wij in onze bivakzakken wilden kruipen. De volgende les bood zich meteen aan: de anti-muggencrème, die ik thuis in mijn hand had gehad en niet had meegenomen i.v.m. gewichtsbesparing, had ik wel mee moeten nemen! In een bivakzak ben je niet veilig voor beestjes.
 's nachts begon het te regenen en dat hield niet meer op tot in de middag. Dus gingen we stijf en klam op pad. Na een ultra korte middag pauze in de regen leek het erop dat we er goed de pas in hadden. Voor zover we in het boekje konden vinden waren we er bijna, nog een kilometertje of zo. Totdat we een Pieterpadbord tegenkwamen waarop onze positie luid en duidelijk vermeld werd. In het boekje werden we ineens zo'n 7 kilometer teruggezet. Toen bleek dat het boekje dus toch wel iets te oud en dus te onduidelijk was geworden. Verbazend hoeveel schelwoorden ik ken op zo'n moment. De laatste fase hebben we uit gestrompeld. In de auto lagen warme, droge kleren die de acute spierpijn en blaren iets verzachtten.

vakantiewensenlijst

De zomervakantie komt eraan. We proberen heel hard om niet af te tellen en te genieten van de dingen die nog komen gaan voor de vakantie. Toch zijn we wel bezig met een plan. Wat is er allemaal mogelijk in twee a drie weken, wat willen we en moeten we daar nu al iets mee doen? Het uitstippelen van een meerdaagse tocht bijvoorbeeld, of het zoeken naar klimgebiedjes en de bijbehorende topo's.
De jongens hebben, op verzoek, een lijstje gemaakt met dingen die ze graag willen doen op vakantie. En oh wonder, daar staan alleen maar leuke, haalbare dingen op! Er staat niets op wat P en ik niet leuk vinden of wat niet haalbaar is. Het is zelfs bijna een kopie van de heerlijke vakantie van vorig jaar. Zou je dan toch iets goed doen....?
Met z'n vieren hebben we de lijst afgemaakt en moesten we oppassen dat het niet steeds hilarischer en gedetailleerder werd. Maar de lijst is er. En ik verheug me nu al op de rest van de voorpret.

nuttig wandelen

Vroeger gingen wij op zondag altijd wandelen. Volgens mij doen hele volksstammen dat in Nederland. Kleine kinderen vinden dat leuk. Iets oudere kinderen gaan al lopen zeuren en tieners moeten met (enige) dwang naar buiten gewerkt worden. Ik geloof dat het bij mij niet anders is gegaan. Het kan ook zijn dat mijn ouders er geen moeite meer voor deden; ik ben de derde op rij en na de eerste twee hadden ze het wel opgegeven 'leuke' dingen te forceren.
Maar ik vond het wel leuk om in de bergen te wandelen. Dat vond ik als klein kind over smalle bergpaadjes aan de hand van papa maar zeker ook als puber. Hoe hoger, hoe leuker; hoe steiler de afgrond naast me des te beter ik het vond. Eeuwige sneeuw was ook een fascinatie.
Eigenlijk is dat nog steeds zo. Wandelen in Nederland vind ik niet altijd even nuttig. Deze stelling is natuurlijk compleet irreëel, maar zo voelt het nou eenmaal.
Dat wil echter niet zeggen dat ik in Nederland niet wandel. Ook ik ben zo iemand die kinderen op zondag mee naar buiten neemt; omdat het nou eenmaal gezond is en leuk kan zijn. En in het juiste gezelschap ook nog eens gezellig.
Maar ik wandel nog steeds het liefst in de bergen. Hoger en steiler spreken ook nog steeds tot de verbeelding. De voldoening na een dag ploeteren over een Alp is zoveel groter dan na een wandeling over de Hollandse hei. Maar ja, er zijn geen Hollandse Alpen en tot de volgende vakantie is het prima wandelen in Nederland, anders, maar toch ook prima.

niet voor prinsesjes

Dat klimmen leuk en misschien stoer is moge duidelijk zijn.
Gordel om, aan de wand hangen, plezier hebben en een beetje picknicken kan iedereen zich nog wel voorstellen. In de uitvoering zijn er wel een aantal dingen waar 'men' niet altijd bij stil staat.
Toiletbezoek. Derde dikke boom links of met je billen in de brandnetels, mits überhaupt aanwezig. Sommige klimgebiedjes in België hebben een ecoklo. Prima idee. Neus dicht, je ding doen en zo snel mogelijk weer naar buiten; meestal mijn broek nog omhoog sjorrend. Het voordeel hiervan is dat je niet overal in de bosjes witte stipjes papier ziet (waar ik een groot tegenstander van ben!).
Bij het klimmen kun je rekening houden met waar je je hand positioneert. Maar geloof me, als je niet heel erg in balans staat en je laatste zekerpunt is onder je dan ram je je hand daar neer waar maar kan. Dat je dan af en toe blind in een spleet grijpt hoort erbij en dat je ergens in had kunnen grijpen besef je later pas. In Frankrijk hing ik een keer voor een spleet waar een diepe zucht uit leek te komen. Ik schrok me wezenloos. In het, voor mij, meest gunstige geval had ik in een nest jonge vogeltjes gegrepen...
Klimfoto's zijn bijna altijd stoer, anders laat je ze ook niet zien.
Maar gelukkig zit er bij foto's geen geur. Klimschoenen staan niet bekend om de verfrissende odeur die ze afscheiden na het klimmen. Dan is er ook nog de zweetfactor. Ik weet niet of er qua geur en frisheid veel verschil zit in angst- of inspanningszweet, zo ver heb ik me er nog niet in verdiept. Met een beetje geluk is er een riviertje in de buurt van de klimrots maar meestal duurt het wel even voor je een douche kunt nemen; als er al een is op de camping/bivakplek.
Dus, tot zo ver de hygiënische beslommeringen van het klimmen; meer zeg ik er niet over. Rest mij niets anders om af te sluiten met de woorden die ik wel vaker heb gebruikt: wat is klimmen toch een fantastische bezigheid!!

lichtgewicht chocolademousse

Lichtgewicht maaltijden... Al enige tijd proberen we ze uit, soms omdat we echt lichtgewicht moeten soms omdat het gewoon leuk is. Al vaker hebben we de chocolademousse meegezeuld maar nog nooit was het er van gekomen deze ook echt te proberen. Temeer omdat je de boel goed moet opkloppen en op laten stijven. We hebben altijd maar één laplandmok mee en de mousse kan daarin niet stijven als we eten. Logistiek dingetje dus. Daarnaast rollen we ook vaak na de warme hap ons bed in en is er helemaal geen tijd of puf meer voor die mousse. Dit keer wilden we het toch echt uitproberen en kwamen we op het idee het klop- en stijfwerk in een stevig plastic zakje te doen. Het poeder en water gaat in de zak en in plaats van 3 minuten kloppen heeft P het geheel 3 minuten geschud. Daarna moet het minimaal een half uur opstijven op een zo koud mogelijke plaats. Op de grond dus maar. Het ziet er niet uit, zo'n plastic zakje met een donkerbruine substantie erin.
Na een half uur hebben we de bovenste helft van de zak gesneden zodat er een soort van bakje over zou blijven. Tot onze verbazing zag het er echt luchtig uit. Een gemiddelde chocolademousse uit de supermarkt is er niets bij. Deze mousse is niet te zoet, heerlijk luchtig en toch stevig en smaakvol. We hebben onze vingers erbij afgelikt; dat moest ook wel want uit zo'n zakje eten wordt een redelijke smeerboel. We concluderen dat deze mousse voor herhaling vatbaar is maar dat eten uit een mok toch handiger is.


chocolademousse van Globetrotter