niet voor donker thuis

En dan ga je na je werk nog een rondje mountainbiken omdat het toch wel leuk is en omdat je ook door de week aan je conditie wil werken. Dat klinkt leuk en sportief... en dat was het ook. Maar dan kom je er achter dat het toch erg snel donker wordt. Zeker onder de bomen leek het midden in de nacht. Toen we echt het pad niet meer konden onderscheiden van de bomen en struiken werden we wel gedwongen op het fietspad te blijven. Natuurlijk was de terugweg via het fietspad langer dan de echte mountainbike route. En natuurlijk hing mijn tong toen al op het stuur.
De losse lampjes die ik mee had genomen zijn prima om gezien te worden maar niet om zelf te zien. Daarbij had ik er maar twee mee genomen, het witte lampje voor op P's stuur en het rode lampje onder mijn zadel. Samen vormden we een licht eenheid, maar alleen onder voorwaarde dat we dicht bij elkaar zouden blijven. Dat laatste is best lastig als P nog fit is en ik al groen zie.
Helaas is het nu echt herfst en wordt het steeds donkerder. Fietsen na werktijd is er voorlopig niet meer bij.

spel tip voor onderweg en op de camping

Tijdens het wandelen hebben mijn zus en neefje een spel bedacht. Het is een spel dat een mooie link legt tussen het lopen en de middag/avond op de camping. Het doel is om samen een kunstwerk te maken van dingen uit de natuur. Tijdens het wandelen kijk je om je heen en neem je dingen mee die je kunt gebruiken voor het spel. Eigenlijk kun je alles meenemen als het maar in je broekzak past: takjes, mooie steentjes, veren, eikels, botjes, noem maar op.
Het spel speel je vervolgens samen, het is echt teamwork. Alle materialen doe je in een bakje of leg je op een hoop. Dan bepaal je wie er begint. De eerste speler kiest een voorwerp en legt deze op het gras. De volgende speler pakt iets anders en legt deze erbij, er naast of er op. Per beurt mag je maar een voorwerp plaatsen of verplaatsen. Je mag dus ook dingen van anderen ergens anders neerleggen. Ondertussen kun je hardop denken, dat je het mooier vindt dat de veer daar ligt of dat de eikel op de steen moet liggen of dat het takje in de grond gestoken moet worden. Soms is het een lastig spel want het kan zijn dat de andere speler iets verlegd wat jij net had neergelegd. Het doel is er samen iets moois van te maken. Dan komt er een moment waarop je samen besluit dat het kunstwerk af is; maar dat is best lastig!

op bezoek bij ppad lopers

Mijn zus en neefje lopen het Pieterpad, van noord naar zuid, 492 kilometer in totaal. Ze zijn begonnen toen mijn neefje 8 jaar was en hopen voor zijn 16e klaar te zijn. Dan staat namelijk Santiago op het programma. Een inlopertje van een kleine 500 kilometer dus.
In de korte vakanties en delen van de zomervakantie trekken ze er op uit met alle bagage op de rug. Gelukkig wordt neeflief groter, kan dus steeds meer bepakking dragen en zijn moeder ontlasten.
Een paar jaar geleden heb ik een stukje meegelopen en dat zou deze zomer een vervolg krijgen. Maar helaas was ik geblesseerd en kon niet mee. In plaats daarvan kon ik ze natuurlijk wel opzoeken op een camping in de buurt en ze verrassen met een luxe maaltijd!
Met brander, koekenpan, spatel, beslag, stroop, suiker, aardbeien, borden en bestek toog ik naar hun primitieve kampement. Ik heb de dappere wandelaars getrakteerd op een stapeltje pannenkoeken zodat ze weer energie hadden voor de volgende etappe.
De dag er na kreeg ik een smsje dat ze al om 6 uur vertrokken waren om de hitte voor te zijn. Wat een bikkels!

mijn aller, aller kleinste hobby (3)

Vandaag was het weer tijd voor mijn allerkleinste hobby. Helaas regende het niet hard genoeg om het voornemen af te blazen. Er zou hoe dan ook gefietst worden. P had zo enthousiast over de mountainbike route in Haaksbergen verteld dat ik de gok ook wel eens wilde wagen.
Het parcours was lekker modderig en sommige plassen zelfs zo groot dat we er niet doorheen durfden te fietsen. Het idee halverwege kopje onder te gaan sprak ons niet zo aan.
De eerste tien kilometer waren voor mij vooral vloeken, hartslag op orde houden en hopen dat ik niet te ver achterop zou raken. Meestal kom ik na zo'n begin wel een beetje in een ritme, zo ook vandaag. De volgende kilometers waren dan ook eigenlijk wel leuk. Nadeel is wel dat mijn conditie op het moment zo slecht is dat als ik dan eindelijk in een flow kom, ik eigenlijk al te moe ben. Na twintig kilometer voelde ik dat mijn benen en rug zich al voorzichtig op het einde verheugden.
De afspraak was een lusje te maken van een kleine 30 kilometer. Na 28 kilometer herkende P de route niet meer en bleek dat we in de volgende lus zaten en dus in de verste verten niet richting de auto reden. Zucht. Dan maar een alternatieve route.
Ik ben nog nooit zo moe geweest op de fiets; ik had echt het idee dat ik om zou vallen. Nog nooit in mijn volwassen leven heb ik er over gepiekerd om me bij zoiets te laten helpen maar de hand van P in mijn rug, om me door een open stukje met veel wind te helpen, was vandaag meer dan welkom.
Na 39,6 kilometer stond daar toch ineens de auto! Als we een wedstrijdje hadden gedaan wie het vieste zou worden dan heeft P die glansrijk gewonnen. Hij fietst harder en spat dus hoger; hij had de meeste spetters in zijn gezicht.
Mijn haat-liefde verhouding met deze kleine hobby is nog niet genezen. Ik ben nog niet zo ver dat ik zeg: nooit meer! Ik geloof dat het echt wel een leuke bezigheid kan zijn mits de conditie een beetje meewerkt. Maar ja, om dat laatste probleem op te lossen: vaker doen, meters maken!!

mtb-route Haaksbergen

pdf-je met mbt-route Haaksbergen

kunst en plaquettes in de bergen

Mensen laten heel wat achter in de bergen. Meestal is dat storend en asociaal maar soms ook erg mooi of ontroerend. In 2002 maakte ik een tocht door de Ötztaler Alpen in Oostenrijk. Ik heb geen idee meer waar het precies was, ik heb de foto later ontvangen van een tochtgenoot, maar dit beeldje was onvergetelijk. Klein en rank staat deze Maria uit te kijken over het fantastische landschap. Behalve in de winter, dan is ze waarschijnlijk helemaal verdwenen onder een dikke laag sneeuw.

Op tochten kom je ook nog wel eens een plaquette tegen ter nagedachtenis aan mensen die op die plek zijn overleden of in de diepte zijn gestort. Soms zijn het storende plaquettes omdat je niet geconfronteerd wil worden met de gevaren en de dood. Soms zijn ze er ineens, hangen sereen aan de rots en gunnen je een moment van bezinning. Wie was deze persoon, wat is er gebeurd, wie treurt er om hem of haar. Wie heeft de verse bloem geplaatst of hoe triest is het dat de plek vergeten lijkt. Zou ik zo'n plaquette willen als ik in de bergen om het leven zou komen?


Eén plaquette in het bijzonder ben ik dankbaar voor zijn trieste aanwezigheid. Hij hangt naast het pad dat van de Hohe Wilde naar beneden leidt. We hadden de berg aan de andere kant beklommen via het sneeuwveld en over de rots en kozen het wandelpad voor de afdaling.
De afdaling was pittig en het pad smal; aan de ene kant een rotswand en aan de andere kant ging het honderden meters steil naar beneden. Moe van de beklimming en de euforie van de mooie top begon ik aan de afdaling. Ik weet niet wat er gebeurde maar ik denk dat ik struikelde en voor ik het wist had ik een plaquette aan twee kanten goed vast. Mijn vingers klemden om de gedenksteen en ik weet dat ik, bekomen van de schrik, de steen heb bedankt voor zijn aanwezigheid.

Hohe Wilde