hahnenkamm

En toen was het zo ver. We stonden bovenaan de Hahnenkamm.
Het eerste deel was meteen al afgesloten voor de gewone skiër. De voorbereidingen voor de Hahnenkammrennen een week later waren al in volle gang. Gelukkig lopen er meer pistes door elkaar en halverwege kwamen we weer bij het wedstrijdparcours uit. De hekken, om uit de bocht gevlogen wedstrijdskiërs op te vangen, waren voor een groot deel al opgebouwd. Hier mocht ik het parcours op. De piste medewerker raadde me aan het vooral nu te doen want de hekken zouden zo sluiten voor nieuwsgierigen. Dus daar stond ik ineens op een stuk piste waar een week later stoere mannen met 140 kilometer per uur overheen zouden stuiven. Het was bizar smal en de hekken stonden in drie rijen opgesteld. Ik had mezelf voorgenomen het parcours vaker te skiën en vooral in één keer te skiën. Die paar keer kon ik op mijn buik schrijven, voordat ik weer boven was zou het parcours al gesloten zijn en ik was te verwonderd om me heen aan het kijken om flink door te skiën. Waar de renners recht naar beneden zouden komen moest ik wel een aantal bochten maken. Sommige delen zijn echt steil, machtig mooi steil. En dan worden ze ook nog extra verhard met water en pistebullies aan staalkabels. Om de zoveel meter waren wel mensen aan het werk om alles klaar te maken voor de wedstrijd die pas over een week zou plaats vinden. Bij de finish werden de tribunes op de piste gebouwd maar helaas stond er niemand te juichen toen ik daar mijn Hahnenkamm afdaling beëindigde. 
Een week later op tv was er van de finishplaats niets meer te herkennen, zo veel mensen, zoveel tijdelijke gebouwtjes; het zag er allemaal anders uit. Maar een aantal delen van de piste herkende ik wel en mijn huisgenoten hebben meerdere keren moeten horen: daar heb ik ook geskied, daar heb ik ook geskied!!





 

toerist

Het doel was om me als een echte toerist bijna een week lang incognito over de pistes bewegen. Dat is gelukt!
Wat is het toch heerlijk om te skiën met de zekerheid dat er geen collega's kijken om je te beoordelen op je bochtjes en de hoek van je knie. Geweldig om niet achterstevoren half uit de lift te hangen om een collega in de gaten te houden als deze voor een groepje staat.
Zoals het hoort bij echte toeristen hebben we ons in de liftjes vergaapt aan het uitzicht en ons verwonderd over het gedrag van andere pistegebruikers. We hebben heerlijke tochten gemaakt zonder dat ik me, voor zover dat lukte, op hoefde te winden over mijn techniek en de perfecte schwung.
Het is best lastig om de werkmodus uit te zetten en gewoon te genieten. Ik hoor nog steeds de stem van mijn skischoolchef in mijn hoofd als ik ski: Nelli, tiefer in die Beine! Spritzig fahren! Du fährst wie meine Oma von achtzig!
Naast een paar dagen zon heeft het ook lekker veel gesneeuwd. Het is zo'n heerlijk gevoel om door de diepe sneeuw te glijden en de sneeuw te voelen opspatten tot voorbij je middel. En dat tussen pistes door waar niemand was, geen klasjes, geen gekke Hollanders; niemand!
Natuurlijk zijn we ook als echte toeristen van hut naar hut geskied voor warme chocomelk, kermknödel, goulashsuppe en apfelstrudel.

de perfecte dag

De laatste dag van onze toeristische skivakantie hebben we doorgebracht op mijn berg: de Kitzsteinhorn, Kaprun. Het was een dag van weerzien en heerlijk skiën. Op de piste hebben we Noes, oud collega en goede vriendin, getroffen. Toen we samen werkten waren we echte skimaatjes. Er zijn dagen met Noes die ik nooit zal vergeten zoals we toen door het bos, onder de skilift door, op de Maiskogel geskied hebben. Na het lesgeven zouden we één rondje doen. Dat werden er zeven en nog eentje omdat de liftman het grappig vond, wel een minuutje langer wilde blijven en ons na sluiting nog een keer omhoog liet gaan. Wat hebben we toen gehakt door de bugels en tussen de bomen door.
Nu troffen we elkaar dus op onze berg. De zon scheen, het was niet te koud en we hadden er zin in. Arme P die de hele dag al ons gekwaak heeft aan moeten horen. Wat was hij blij met de sleepliftjes waar hij ons galant voor liet om vervolgens met een wildvreemde heerlijk te zwijgen op de weg naar boven.
Het was bijna net als vroeger, zo samen skien, routes kiezen en vooral veel bijkletsen. Sommige dingen veranderen gelukkig niet. Hopelijk veranderen ze nooit!