hahnenkamm

En toen was het zo ver. We stonden bovenaan de Hahnenkamm.
Het eerste deel was meteen al afgesloten voor de gewone skiër. De voorbereidingen voor de Hahnenkammrennen een week later waren al in volle gang. Gelukkig lopen er meer pistes door elkaar en halverwege kwamen we weer bij het wedstrijdparcours uit. De hekken, om uit de bocht gevlogen wedstrijdskiërs op te vangen, waren voor een groot deel al opgebouwd. Hier mocht ik het parcours op. De piste medewerker raadde me aan het vooral nu te doen want de hekken zouden zo sluiten voor nieuwsgierigen. Dus daar stond ik ineens op een stuk piste waar een week later stoere mannen met 140 kilometer per uur overheen zouden stuiven. Het was bizar smal en de hekken stonden in drie rijen opgesteld. Ik had mezelf voorgenomen het parcours vaker te skiën en vooral in één keer te skiën. Die paar keer kon ik op mijn buik schrijven, voordat ik weer boven was zou het parcours al gesloten zijn en ik was te verwonderd om me heen aan het kijken om flink door te skiën. Waar de renners recht naar beneden zouden komen moest ik wel een aantal bochten maken. Sommige delen zijn echt steil, machtig mooi steil. En dan worden ze ook nog extra verhard met water en pistebullies aan staalkabels. Om de zoveel meter waren wel mensen aan het werk om alles klaar te maken voor de wedstrijd die pas over een week zou plaats vinden. Bij de finish werden de tribunes op de piste gebouwd maar helaas stond er niemand te juichen toen ik daar mijn Hahnenkamm afdaling beëindigde. 
Een week later op tv was er van de finishplaats niets meer te herkennen, zo veel mensen, zoveel tijdelijke gebouwtjes; het zag er allemaal anders uit. Maar een aantal delen van de piste herkende ik wel en mijn huisgenoten hebben meerdere keren moeten horen: daar heb ik ook geskied, daar heb ik ook geskied!!