aso's

Het moet me van het hart, het zal geen verrassing zijn maar er bestaan echt aso's. Klim en kampeer aso's.  Zelfs een hele grote groep aso's. En wel te verstaan de Maas Sac'ers.
Op het bivak veld van Freyr mag je 's avonds vanaf zes uur je tent opzetten als je 's ochtends om tien uur maar weer weg bent. Het is een redelijk groot veld en je mag er vuurtje stoken. Op twee minuten lopen is een wc en stromend water. Het is een plek waar, zeker op zaterdagavond, veel klimmers komen om te overnachten. Er slapen veel groepen; studenten, jeugdkampen en cursusisten. En er zijn ook altijd wel stelletjes of einzelgängers die er hun tentje opzetten of bivakzak uitrollen.
Wij slapen daar dus ook af en toe. Zo ook april dit jaar. We waren op zaterdagavond als eerste op het veld, keuze te over dus. We hebben ons tentje helemaal achterin opgezet, het mooiste plekje met uitzicht vanaf de rots op de Maas die ver beneden door het landschap slingert. Na een uurtje relaxen en van het uitzicht genieten zijn we een hapje gaan eten.
Toen we twee uur later terug kwamen op het bivak veld was het er lekker druk. Veel groepen die tentenkampen hadden gevormd, het zag er gezellig uit. We dachten nog: wat heerlijk dat wij al een mooi en rustig plekje hebben! We liepen door naar het achterste deel.
Nog nooit in mijn 38,5 jarige kampeer carrière heb ik zoiets meegemaakt. Ons tentje was helemaal klem gezet. Op nog geen halve meter stonden twee tenten met de achterkant tegen de onze. Daaromheen nog een stuk of acht tentjes en twee kringetjes met studenten die zaten te eten, drinken en kletsen. Verbouwereerd zochten we naar onze tent. Patrick liep nog netjes om, ik was zo verbijsterd dat ik door de kringetjes gestampt ben. Wat me nog het kwaadst maakte is dat al die studenten schaapachtig opkeken en geen reactie gaven. Niemand die opstond om even uit te leggen over het hoe en waarom van deze actie.
We hebben onze spullen gepakt en zijn 20 meter verderop gaan staan, op een riante plek waar makkelijk 15 tentjes konden staan; daar waar zij hadden moeten staan! Toen we terug kwamen om onze tent op te pakken vroeg een student aan Patrick of hij mee kon helpen met het verplaatsen van de tent. Mijn bloed kookte, mijn benen trilde van woede, ik had heel veel nare woorden willen roepen en ook wel nare dingen willen doen maar ergens in me riep een wanhopig stemmetje dat dat niets zou oplossen.
Ik heb altijd geleerd dat je afstand houdt van andere kampeerders, dat je elkaars ruimte respecteert en dat als je later komt de mooiste plekjes weg zijn. Volgens mij hoort dat bij de kampeer etiquette. Deze studenten hebben dat niet geleerd of hebben er schijt aan. Zij vormen natuurlijk het middelpunt van het universum en hebben hun eigen etiquette, die ze veel beter uitkomt.