uit de oude doos: moed-kruit

Als wij vroeger moe waren tijdens een trektocht en eigenlijk door onze pootjes zakten ging mijn moeder op zoek naar moed-kruit. Een bijzonder kruit dat alleen in de bergen groeit. Ze plukte dan een takje en wreef de blaadjes tussen haar vingers zodat de geur vrij kwam. Wij snoven de heerlijke geur op en konden weer een stukje verder lopen. Met het takje in de hand, klaar om ingezet te worden, wist mijn moeder ons zo door de moeilijkste momenten te loodsen. Wij waren er van overtuigd dat we wel een hele bijzondere moeder hadden als zij moed-kruit kon vinden en wist hoe het werkte.
Later begonnen we de geur te herkennen en kwamen we er achter dat het speciale moed-kruit niets anders was dan thijm.
Nog steeds koester ik de geur van thijm als ik in de bergen ben; heerlijk als de wind deze geur meevoert. Ik kan het tijdens het wandelen niet laten om een takje tussen mijn vingers te wrijven en te genieten van de geur.