misschien wel het mooiste plekje: toen

Valpreveyre is voor mijn ouders, broer, zus en mij een soort van jeugdsentiment. De naam klinkt al zo lang ik me kan herinneren al kwam ik er pas rond mijn vijfde voor het eerst. Valpreveyre is een dorp in de Franse Alpen, maar dorp is eigenlijk een te groot woord. Gehucht is beter. Ik heb eigenlijk geen idee hoe we er vroeger beland zijn. Wel weet ik dat we er een tijd gekampeerd hebben langs een van de beken die door het gehucht stromen.
Er was toen nog geen camping. Langs de beek omhoog stonden een paar tenten van mensen die rust wilden. Wij wilden dat kennelijk ook. De auto bleef natuurlijk beneden staan en we klauterden omhoog op zoek naar een vlak stukje voor de tent. Deze vlakke stukken waren schaars, vandaar dat er lekker veel afstand was tussen kampeerplekken. Ik geloof dat ik me wel alleen op de wereld waande langs die, deels in het bos verscholen, beek. Alleen met mijn familie dan.
In de beek bouwden we bassins om in te zwemmen of badderen; het water was puur smeltwater en dus ijs- en ijskoud. Een toiletgebouw was er niet, het was immers geen camping, en daarvoor liepen we gewoon een eind de bosjes in.
In mijn herinnering zijn we een paar keer op deze idyllische plek geweest en ik laat die herinnering graag zo. Bij mijn ouders navragen of mijn herinneringen kloppen durf ik eigenlijk niet, straks komen zij met hele andere statistieken aan. Het was in ieder geval een bijzondere plek en bestaat vandaag de dag niet meer zoals toen. Dat maakt de herinnering misschien alleen maar mooier.