niet voor donker thuis

En dan ga je na je werk nog een rondje mountainbiken omdat het toch wel leuk is en omdat je ook door de week aan je conditie wil werken. Dat klinkt leuk en sportief... en dat was het ook. Maar dan kom je er achter dat het toch erg snel donker wordt. Zeker onder de bomen leek het midden in de nacht. Toen we echt het pad niet meer konden onderscheiden van de bomen en struiken werden we wel gedwongen op het fietspad te blijven. Natuurlijk was de terugweg via het fietspad langer dan de echte mountainbike route. En natuurlijk hing mijn tong toen al op het stuur.
De losse lampjes die ik mee had genomen zijn prima om gezien te worden maar niet om zelf te zien. Daarbij had ik er maar twee mee genomen, het witte lampje voor op P's stuur en het rode lampje onder mijn zadel. Samen vormden we een licht eenheid, maar alleen onder voorwaarde dat we dicht bij elkaar zouden blijven. Dat laatste is best lastig als P nog fit is en ik al groen zie.
Helaas is het nu echt herfst en wordt het steeds donkerder. Fietsen na werktijd is er voorlopig niet meer bij.