kunst en plaquettes in de bergen

Mensen laten heel wat achter in de bergen. Meestal is dat storend en asociaal maar soms ook erg mooi of ontroerend. In 2002 maakte ik een tocht door de Ötztaler Alpen in Oostenrijk. Ik heb geen idee meer waar het precies was, ik heb de foto later ontvangen van een tochtgenoot, maar dit beeldje was onvergetelijk. Klein en rank staat deze Maria uit te kijken over het fantastische landschap. Behalve in de winter, dan is ze waarschijnlijk helemaal verdwenen onder een dikke laag sneeuw.

Op tochten kom je ook nog wel eens een plaquette tegen ter nagedachtenis aan mensen die op die plek zijn overleden of in de diepte zijn gestort. Soms zijn het storende plaquettes omdat je niet geconfronteerd wil worden met de gevaren en de dood. Soms zijn ze er ineens, hangen sereen aan de rots en gunnen je een moment van bezinning. Wie was deze persoon, wat is er gebeurd, wie treurt er om hem of haar. Wie heeft de verse bloem geplaatst of hoe triest is het dat de plek vergeten lijkt. Zou ik zo'n plaquette willen als ik in de bergen om het leven zou komen?


Eén plaquette in het bijzonder ben ik dankbaar voor zijn trieste aanwezigheid. Hij hangt naast het pad dat van de Hohe Wilde naar beneden leidt. We hadden de berg aan de andere kant beklommen via het sneeuwveld en over de rots en kozen het wandelpad voor de afdaling.
De afdaling was pittig en het pad smal; aan de ene kant een rotswand en aan de andere kant ging het honderden meters steil naar beneden. Moe van de beklimming en de euforie van de mooie top begon ik aan de afdaling. Ik weet niet wat er gebeurde maar ik denk dat ik struikelde en voor ik het wist had ik een plaquette aan twee kanten goed vast. Mijn vingers klemden om de gedenksteen en ik weet dat ik, bekomen van de schrik, de steen heb bedankt voor zijn aanwezigheid.

Hohe Wilde