kijkje in de berg

Hoewel ik mezelf beloofd had nooit meer aan speleologie te doen ben ik toch weer in een berg beland. Dit keer nog dieper en verder de berg in. Ik werd in een stofjas gehesen en kreeg een flinke helm op mijn hoofd om vervolgens plaats te nemen in een ieniemienie wagonnetje van een enorm lange trein. De bestuurder deed met flink veel lawaai de tralies dicht en op slot. Ik kon geen kant meer op. Ook in het wagonnetje kon ik geen kant meer op; ik zat schouder aan schouder met mijn buurman en onze knieën waren vervlochten met de knieën van onze twee overburen. Adem in, adem uit dacht ik heel hard en heel sereen in mijzelf. Kalm blijven!
Piepend en stotend kwam het treintje in beweging en voer ons met een flinke snelheid de berg in, dieper en dieper, zo'n anderhalve kilometer. Een oude mijn. Door me heel hard te concentreren en de herrie en krapte van de tunnel uit te zetten lukte het me om af en toe te lachen naar mijn mede passagiers.
Toen eenmaal de tralies werden verwijderd en ik uit mocht stappen probeerde ik de schoonheid van de omgeving te zien. En die was er wel degelijk. De weg gehakte of geblazen rotsen lieten een mooi patroon in de rotswanden zien. De stilte en de rust was bijzonder aangenaam; de temperatuur constant, geen schommelingen.
Het is erg interessant om eens een mijn van binnen te zien en er het een en ander over te horen. Hoeveel mensen er werkten en in wat voor lange diensten. Hoe lang men over een stukje tunnel deed toen er nog geen machines waren en er nog niet gesprongen werd. Ik moest vooral aan al die mannen denken die daar dag en nacht aan het werk waren, hoe eng en claustrofobisch dat geweest moet zijn. Daar binnen gaat het leven buiten totaal aan je voorbij, geen besef van tijd of klimaat.
Nog een keer moest ik me focussen op iets fijns en mijn adem inhouden; ik moest weer in de trein om de mijn uit te komen. Alsof je met z'n allen afgevoerd wordt, er is geen ontkomen aan, iedereen moet die ieniemienie trein in en de tralies worden resoluut afgesloten!