lucht onder de voeten

Vorig jaar hebben de jongens leren abseilen, helemaal alleen langs de rots naar beneden. Ik bovenaan de rots om ze in te hangen, in een achtje en een prusik, en P beneden om ze te helpen met uitbinden. We kozen rotsen waarbij we ze de hele weg naar beneden konden zien en zij ons konden horen. Dat ging geweldig goed.
In de zomervakantie die er op volgde kwamen we bij een enorme rots met geweldige overhang: de perfecte abseil plek. Om de route te verkennen zou P als eerste gaan, dan wisten we wat we de jongens mee moesten geven aan tips. Ter hoogte van de overhang kwam P vast te zitten; prusik in de acht. Daar hing hij, in de brandende zon, bungelend onder een rots. Na veel wrikken en optrekken, met behulp van een hulp touwtje dat hij omhoog had gehesen, was hij na een half uur los en kon verder naar beneden komen. Door de schrik werd op dat moment besloten dat de kinderen hier niet mochten abseilen, eigenlijk vooral omdat onze kennis van (jezelf) redden nog niet genoeg was.
Afgelopen zomer zijn we in de herhaling gegaan: zelfde rots, zelfde overhang. Gesterkt door onze kennis en inmiddels meer ervaring mochten de kinderen naar beneden. Stapje voor stapje en zenuwachtig over het randje balancerend kwamen ze naar beneden, de eerste keer was het echt spannend. Maar na drie keer kwamen ze als volleerde berggeiten naar beneden suizen en genoten ze van de lucht onder hun voeten.