uit de oude doos: we zijn zo moe

Twee volwassenen en drie kinderen van, toen nog, 4, 7 en 10 jaar op pad in de bergen. Vader en moeder dragen het grootste deel van de bagage voor 5 personen. Ik als jongste droeg een klein rugzakje met daarin mijn kabouter, pepermuntjes en de tentharingen; want ik wilde wel iets voor het gemeengoed doen. Mijn broer en zus droegen aanzienlijk meer, zij hadden ook al echte rugzakken met zo'n, voor die tijd, hypermodern stalen frame. Mijn rugzakje had een lus in de nek zodat mijn ouders mee konden helpen bij het dragen. Of om me stiekem vast te houden als de afgrond te diep was. Uiteindelijk mocht ik een nieuwe rugzak omdat de oude bij de lus helemaal was uitgescheurd.

Maar goed, eenmaal op weg over de smalle bergpaadjes, langs bergbeekjes en bij het geluid van fluitende marmotten vonden wij het al snel genoeg. Als er een begon met piepen dan deden de anderen al snel mee: we waren zo moe en konden we nu eindelijk eens pauze houden? Mijn ouders motiveerden ons aan alle kanten en op allerlei manieren om toch nog een stukje door te lopen. Tot ze zelf toch ook wel moe waren en eindelijk besloten tot een pauze. Dan gooiden wij energiek onze rugzakken af en holden naar de beek om dammen te bouwen of renden naar grote rotsblokken en klommen omhoog om te fantaseren dat we echte bergbeklimmers waren. Mijn ouders, ondertussen, lagen voor pampus van het dragen van de bagage en het motiveren. Als zij waren uitgerust en besloten om weer verder te lopen begonnen wij al snel weer van voren af aan: ik ben zo moe...