Wij hadden vroeger een ‘mijn mes’. Mijn ouders hadden besloten te investeren in een lichtgewicht uitrusting voor de vele
vakanties die nog gingen komen. Bij die uitrusting hoorde ook een groot zakmes,
een Opinel nr. 9.
Mijn vader vond dat dit zijn mes was en bleef stug naar
‘mijn mes’ vragen tijdens de maaltijden. Zat van deze territoriumdrang besloten
wij om ook naar mijn mes te vragen indien we deze nodig of niet nodig hadden.
Jarenlang is dit voor ons vijven mijn mes geweest. Voor Franse etalages waar
Opinelmessen werden uitgestald riepen wij: 'kijk, een heleboel mijn messen!'
Toen we niet meer met paps en mams, maar alleen op vakantie gingen
vroegen we vol respect en nederigheid: 'mag ik mijn mes mee op vakantie?' Ik bleek te jong, bij alle dingen die ik nooit kwijtraakte
omdat ik altijd zo goed op mijn spullen paste zat niet mijn mes. Achtergelaten
na een picknick op een bankje bij paleis het Loo kwam er een niet glorieus
einde aan mijn mes.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Dank voor je reactie, deze zal zsm op de site staan!
Met vriendelijke groet,
Buitenbok