de eerste rotsmeters van dit jaar

In het tweede weekend van april reden we naar het zuiden van België en keken bevreesd naar de regen die op de autoruit spatte. Ik zag de bui letterlijk en figuurlijk hangen. Regen is gelijk aan niet (lekker) klimmen en niet fijn bij het kamperen; wat weer gelijk staat aan kou, kou en nog meer kou.

Bij aankomst zijn we begonnen met het invoeren van een nieuwe traditie voor onze klimweekenden in België: Vlaamse frieten op aankomst dag! Deze traditie hebben we mede ingevoerd om zeker te weten dat, op de momenten dat zij meegaan, de kinderen laaiend enthousiast uitkijken naar het klimuitje. De foto is bewijs- en overhaalmateriaal.

Maar we kwamen voor het klimmen.

Zaterdag wakker worden in de mist, stilte, de tent zeiknat en een wisselend gevoel van hoop en wanhoop met betrekking tot de kou en het klimmen. Eenmaal aangekomen bij de rots van Durnal brak de zon door! En zowaar ontstond de perfecte klim dag. Voor P welteverstaan. In theorie had het ook een perfecte dag voor mij kunnen zijn. Maar ja, ik heb nou eenmaal last van ‘inkom-angst’. Routes met namen als ‘I have no idea’ maken het dan niet makkelijker. Ik heb respect voor de rots maar vooral voor de zwaartekracht. Met andere woorden: ik poep in mijn broek. Vooral bij het voorklimmen. Maar lieve P is geduldig. Hij geniet van het klimmen, gaat als een speer en klimt alsof ie nooit anders gedaan heeft.

Zondag was koud. De botten, de spieren en de geest werden maar moeilijk warm genoeg om lekker te klimmen. Zelfs P had er last van! Gelukkig hebben we doorgezet en, dankzij veel pauzes met veel hete thee om op te warmen, hebben we nog lekker kunnen klimmen. Heel, heel even heb ik de zon gevoeld. Toch wel voldaan en tevreden konden we deze eerste meters in de rotsen afsluiten.
De ervaring heeft geleerd dat ik, na een paar weekenden ‘inklimmen’, best wel iets kan en best wel wat grensjes kan verleggen. Geduld dus.